Zonder hulp blijf je langer in burnout

Geen hulp gehad en na jaren nog in burn-out. De getuigenis van Ilse toont aan dat het moeilijk is om je burn-out te overwinnen zonder hulp. Helaas verwerken meer dan de helft van de burn-out patiënten vandaag hun burn-out nog altijd niet goed. Dat zegt Michel Piedfort van Algida. "Ik hoor het meteen als men over zijn burn-out begint te vertellen" zegt Piedfort.

Als je Ilse ontmoet, zie je een sociale vrouw met heel wat pit en levenservaring. Maar als je met haar praat over haar verleden, dan krijg je een heel ander beeld van wie voor je staat. Ze heeft heel wat zorgen en pijn maar draagt deze zonder te klagen.

Van een te laat herkende burn-out draagt ze nog altijd de sporen. “Ik heb ooit een kruisje gezet als handtekening omdat ik niet meer kon schrijven, maar vooral omdat ik niet meer wist wie ik was. Mijn hoofd was leeg en verward. Ik hoorde de mensen wel maar kon niet antwoorden omdat de zinnen niet tot me doordrongen. Verder leek ik door evenwichtsproblemen dronken, ik kon niet meer recht voor me uit lopen,” zegt Ilse. “Ik heb heel diep gezeten.”

Ilse staat altijd klaar voor anderen en zet zich voor 150% in. Maar als iedereen steeds meer werk naar je toeschuift en dit in combinatie met persoonlijke problemen, dan blijven de gevolgen niet uit. Wat voor Ilse als een burn-out begon mondde uit in een depressie. Tot nu, meer dan 40 jaar later, heeft ze concentratieproblemen. Ze kampt met black-outs zoals aan de kassa je pincode vergeten.

De realiteit ontvluchten achter bergen werk

Ilse kon het verlies van een nauwe bloedverwant niet verwerken. Ze wilde onbewust niet met dit verdriet geconfronteerd worden en liet al haar aandacht naar haar professionele bezigheden gaan.

Ze werd geleidelijk aan een workaholic en ontvluchte zo de realiteit in stapels dossiers. Ze nam deze mee naar huis zodat ze na kantooruren en in het weekend kon blijven doorwerken, want “dit moest zo snel mogelijk in orde gebracht worden.” Ze leefde nog enkel voor haar werk.

Barstende hoofdpijn

Toen ze na opmerkingen van haar gezin toch even de dossiers aan de kant schoof, volgde helse hoofdpijn. Ze nam dan een pijnstiller en toen de pillen niet meer hielpen en ze voor de zoveelste keer barstende hoofdpijn had, belde ze de dokter. Zijn verdict was: voor een langere periode volledige rust en ontspannen.

Zij weigerde dit uit schrik om ontslagen te worden. Hierop sloot de dokter zijn tas en bij het buitengaan liet hij haar grimmig weten: “je hoeft mij niet meer te bellen voor je hoofdpijn. Ik kan je niet helpen als je niet naar me luistert.”

Werk verloren

Ook op de werkvloer ondervond men dat Ilse de oude niet meer was. Ze had concentratieproblemen, in een opdracht leek ze je niet te begrijpen en zocht steeds naar haar woorden, bij het rinkelen van de telefoon schrikte ze op en dossiers werden niet meer correct bijgehouden. Omdat ze totaal niet meer kon functioneren op de werkvloer, verloor ze haar job.

Baby op aanraden van de dokter

De hoofdpijn werd steeds erger en andere symptomen zoals evenwichtsstoornissen, futloosheid, gebrek aan interesse, hysterische huilbuien kwamen er bij en uiteindelijk besloot ze om naar het ziekenhuis te gaan voor verdere onderzoeken.

Zo belandde ze bij een psychiater die snel door had wat er aan de hand was. De oorzaak lag bij het verlies van haar 7 maanden mindervalide baby die ze enkele maanden ervoor had moeten afgeven.

Hij had 3 voorstellen. Het eerste was om in ambulante behandeling te gaan. De tweede mogelijkheid was opname voor langere periode in een psychiatrisch centrum. De derde optie was het verleden proberen achter zich te laten door voor een nieuwe zwangerschap te gaan. Bij de geboorte zou dit een nieuwe start moeten zijn. In samenspraak met haar echtgenoot werd er voor dit laatste gekozen. Ze kregen een zoon die ondertussen 40 jaar is.

Verdriet is altijd gebleven

Na de geboorte van hun zoon ging het iets beter maar Ilse bleef kampen met het ziektebeeld, wel in mindere mate.
Het verdriet om het verlies van haar eerste kind is nooit weggeëbd, zelfs niet na veertig jaar. Bepaalde dagen, zoals Moederdag, zijn verjaardag en sterfdag zijn moeilijk voor haar. Maar ze is realistisch genoeg om te beseffen dat men niet mag stilstaan bij het verleden. Ze wil haar man geen emotionele pijn doen en daarom praat ze er nooit over.

Luisteren naar het lichaam is moeilijk

Langdurige problemen en verdriet kruipen niet in iemand zijn kleren maar wel in zijn lichaam. Ook Ilse ontsnapt hier niet aan. Ze probeert haar chronische spierpijnen, gevolgen van haar burn-out en langdurige stress, te verlichten met vitaminesupplementen en een regelmatig bezoek aan de kinesist.

Ilse is nog altijd workaholic

Ilse is ondertussen zeventig en werkt nog altijd veel te veel. Vandaag is ze zelfstandige telemarketeer en werkt voltijds van thuis uit.

Vroeger werkte ze enkel als compensatie voor haar verdriet, nu uit bittere noodzaak.

Als men steeds onder spanning staat, krijgt men niet de kans om te genezen

Ze is, uit financiële overwegingen, blijven werken want het gezin leeft op een minimum inkomen en zonder een extra inkomen kunnen ze de aangeboden rekeningen niet betalen.

Met hun pensioen komen ze niet rond. Ze werkte destijds als parttime bediende. Om het gezin toe te laten het financieel wat breder te hebben en voor hun zoon een goede toekomst op te bouwen, werd ze zelfstandige in bijberoep. Dit lukte aardig maar stelde later vast dat een bijberoep geen pensioenrechten geeft. Zij vraagt zich af “Hoe kan ik, onder deze omstandigheden, tot mezelf komen?.” “Ik krijg nooit de tijd om rust te vinden. Er staan altijd andere problemen klaar om opgelost te worden.”

Ilse is zich bewust dat ze te weinig aandacht heeft voor zichzelf. Ze weet dat ze haar verdriet nooit een plaats zal kunnen geven en dat ze haar lichaam meer zou moeten koesteren. Ze is er zich ten volle van bewust dat ze haar eigen grenzen niet genoeg afbakent. En toch slaagt ze er tot op vandaag niet in om hier een ommekeer in te maken.

De reden hiervan is te vinden in haar karakter en opvoeding die ervoor zorgen dat zij zichzelf altijd op de tweede plaats zet. Anderen gaan altijd voor. Zijn er moeilijkheden, van welke aard ook, zij probeert deze op te lossen. Zijn er wensen dan probeert ze deze te realiseren. Dit alles zelfs ten koste van zichzelf.

Ze weet dat ze moet leren neen te zeggen, maar dat kan ze niet. Haar leven bestond tot nu toe uit stress en onzekerheid. Ze heeft geleerd hiermee te leven. Ze heeft geleerd om alles te relativeren en te praten om oplossingen te zoeken. Voor elk probleem is er een oplossing maar deze komt niet vanzelf.

Ze kan haar plannen niet waar maken

Het leven van Ilse is een echte rollercoaster. Haar leven kent up en downs. Haar dagen verlopen nooit zoals ze gepland waren. Dit was zo in haar jeugd en daar is nog niets aan veranderd.

Ze neemt zich voor die dag bepaalde dingen te realiseren maar om een of andere reden, meestal buiten haar wil, lukt dit niet. Dit heeft als resultaat dat haar dagen vrij chaotisch zijn en zeker niet voor de nodige rust zorgen.

Maak tijd voor jezelf

De boodschap van Ilse is dan ook duidelijk. Laat dit nooit zo ver komen. Zorg voor rust en regelmaat. Wees een beetje egoïstisch en maak tijd voor jezelf. Voel jij je niet goed in je vel? Zoek dan professionele hulp. Ze kunnen je helpen om erger te voorkomen.

Tot slot

De troeven die Ilse heeft is haar sterk karakter, haar doorzettingsvermogen en het zoeken naar oplossingen. Ze blijft niet bij de pakken zitten. Opgeven staat niet in haar woordenboek, ook al is het soms moeilijk.

“Voor elk probleem is er een oplossing”, zegt ze. “Laat je zo weinig mogelijk beïnvloeden door tegenslag, ziekte en andere problemen. Alles heeft negatieve maar ook positieve kanten. Probeer positief in het leven te staan. Pak je problemen bij het begin aan. Leer er over te praten, het helpt!”