Vier kleine realisaties om uit je burnout te komen

Tijdens haar burn-out splitste Mieke alle taken op in deeltaken en vierde ze alle kleine overwinningen met complimenten voor zichzelf. Dat werkte fantastisch en zo kwam zij er uiteindelijk bovenop. Grote dingen kun je tijdens een burn-out immers niet realiseren.

Vier kleine realisaties om uit je burn-out te komen

Kleine dagelijkse realisaties waren bijvoorbeeld de kinderen zonder huilen naar school laten vertrekken, de kinderen op tijd uit bed krijgen, het eten klaar maken, de tafel dekken, de afwas doen of met de hond gaan wandelen.

De complimenten waren woorden als: prima, goed gedaan Mieke, volhouden. Of joepie, dat is ook weer gelukt, ik kan wel tijd voor mezelf nemen. Mieke deed dit bij alles. Ze kreeg hierbij de steun van haar man die uit zichzelf ook heel wat complimenten geeft. Die waardering doet deugd.

Ze hield een boekje bij waar ze elke dag in noteerde wat ze gedaan had. Zo kon ze na verloop van tijd veranderingen merken. Ze dacht dan: “O, dat kon ik vorige week niet en nu lukt me dit perfect. Er is vooruitgang. Elke kleine stap helpt.”

Van droomjob naar nachtmerrie

Mieke was bijna anderhalf jaar thuis met burn-out. Ze was werkzaam in een crèche. Eerst verliep alles goed. Het was haar tweede job en aanvankelijk was dit haar droomjob.
Maar na verloop van tijd stond ze vaak helemaal alleen voor dertig kinderen en de werkdruk steeg. Ze kaartte dit wel aan maar ze kreeg geen gehoor en haar klachten werden geminimaliseerd.

Toen ze op een dag een enorme uitbrander kreeg omdat kindjes verf van de muur aan het prutsen waren en dat niet gezien had, was de maat vol.
Ze kreeg een gesprek met de directie om samen met de andere collega’s de pijnpunten nogmaals te bespreken. Maar toen merkte ze dat haar collega’s de lippen stevig op elkaar hielden en niets meer durfden zeggen. Ze stond er alleen voor. Ze voelde zich toen zeer alleen. Er veranderde niets

Huilen om stress weg te krijgen

Toen ze na een tijd elke avond huilend van het werk thuis kwam, had Mieke in het begin niet door hoe diep ze al zat. Dat huilen luchtte voor haar op. Het was een goede manier om de stress weg te werken.
Op een bepaalde avond is ze gewoon blijven huilen. Het stopte niet. Toen ze bij haar huisarts langs ging, schreef hij haar direct ziek thuis. Eigenlijk was dit al meer dan zes maanden aan het broeden, geeft ze nu toe. Ze wist dat het zo niet langer kon maar ze wilde de kinderen op haar werk niet in de steek laten.

Al die lichamelijke klachten, ze had beter moeten weten

Uiteraard ga je achteraf nadenken of je de burn-out had moeten zien aankomen? De hoofdpijn, spierpijn, hartkloppingen, slecht slapen en chronische hyperventilatie waren de eerste signalen.
Ze vond het echt niet normaal voor haar leeftijd dat ze al hijgend boven kwam als ze de trap nam. Toen ze ook nog eens stekende pijn in haar sleutelbeen kreeg, werd ze echt bang. Maar ook die pijn ging weer weg. Dus we gaan weer even door.

Haar man kreeg kanker

Rond dezelfde periode sukkelde ook haar man met zijn gezondheid. Wat begon als rugpijn bleek uiteindelijk kanker te zijn die meteen met chemotherapie en bestralingen behandeld moest worden.
Daarna kreeg hij er nog een infectie bovenop. Het gevolg was dat Mieke bleef doorgaan. Ze had geen tijd om ziek te zijn. De kinderen moesten verzorgd worden, ze wilde eten maken en elke dag naar het ziekenhuis gaan. Ze wist wel dat ze zichzelf verwaarloosde en haar lichaam uitputte maar ze had in haar ogen geen andere keuze.

Zoektocht naar juiste hulp

In het begin was het voor Mieke echt moeilijk de juiste professionele hulpverleners te vinden. Je mag er niet van uitgaan dat men je direct goed kan behandelen. Tijdens haar burn-out veranderde ze van huisarts. Ze had ook twee psychologen. Bij de eerste klikte het totaal niet. Bij de tweede vond zij wel de juiste aanpak.

Mieke ging ook haar ademhaling bij de kinesist oefenen om haar hyperventilatie te vermijden. Ze heeft tenslotte ook veel steun gekregen inspirerende quotes op internet gevonden. Deze quotes maakten haar duidelijk dat mensen met burn-out veel te lang sterk zijn gebleven.

Financiële steun van ouders

Als zowel vader als moeder van een gezin van vier ziek thuis zijn, dan is het logisch dat na verloop van tijd de financiële buffer slinkt. “We hebben zeer veel steun van mijn ouders gekregen”, gaat Mieke verder. Mijn moeder zei: je bent een geboren vechter. Je bent geboren op zevenentwintig weken, dat was vroeger niet levensvatbaar en toch ben jij hier. Dat heeft een reden. Geef niet op. Je spartelde er vroeger door en je zult dat nu ook doen.”

Haar ouders besloten haar tijdelijk financieel te steunen. Eigenlijk wil je dat liever niet maar dat extra geld was toch een enorme geruststelling. Het haalde heel wat druk weg want de facturen bleven doorlopen.

Eerlijkheid bij solliciteren

Toen Mieke na een aantal maanden terug ging solliciteren, is ze altijd heel open en eerlijk over haar burn-out geweest. Ze aanvaardde een tijdelijke job voor drie maanden als kinderverzorgster in een school waar men heel veel begrip toonde. Tijdens die periode kwam men haar regelmatig vragen of het nog ging of dat het werk niet te zwaar was. Dat deed veel deugd.
Op professioneel vlak besloot ze een andere weg in de slaan. Ze ging een opleiding voor professional organizer volgen. Daarna kreeg ze goede tips van een loopbaancoach en Springplank van VDAB.

Vandaag helpt Mieke moeders om hun werk en gezin beter op elkaar af te stemmen. Het is perfect mogelijk om werk en je gezin goed te combineren en tegelijk ook tijd te vinden voor jezelf. Je grenzen zijn je vrijheid is haar slogan. Daarom ligt bij haar de nadruk als organizer niet op het opruimen maar op de planning van je activiteiten. Een belangrijk onderdeel is dan ook tijd maken voor jezelf zonder je schuldig te voelen.

”Mijn burn-out, dat is niets om beschaamd over te zijn”, besluit Mieke, “Dit was voor mij een nieuwe start op professioneel en persoonlijk vlak. Ik ben anders gaan werken en leven. Mijn zicht op het leven is omgedraaid. Ik ben nu veel gelukkiger. Ik maak me minder zorgen. Ik legde veel druk op mezelf wat niet hoefde.

Als er vandaag een negatieve gebeurtenis was in mijn dag, kan ik toch nog zeggen, al bij al was het een goede dag. Vroeger zou dat ene kleine voorval heel mijn dag verzuurd hebben.”