Ik heb je gezien in ’t stad, ik dacht dat je ziek was – getuigenis burn-out

Getuigenis burn-out: geen energie om te werken maar wel voor een wandeling. Mensen begrijpen dat moeilijk. Dat is de ervaring van Jenny.

Jenny was 9 maand thuis met een burn-out. Ze vertelt ons haar verhaal over de signalen die ze negeerde, het onbegrip en wat ze uit haar burn-out leerde.

Hoe kwam je in een burn-out? 

Eind de jaren '80, na een aantal jaar in de administratie te hebben gewerkt, richtte Jenny samen met haar echtgenoot een kantoor voor vertaal- en typwerk op.

Vrij snel kregen ze grote opdrachten en projecten toevertrouwd van uitgeverijen, meestal juridische en wetenschappelijke teksten. Deze teksten moesten ingetypt of gescand, nagelezen en voorbereid worden voor opmaak. Het was een heel drukke periode.

Ze hebben een kleine tien jaar dag in dag uit gewerkt, weekends inbegrepen, één week vakantie per jaar. Meestal waren ze een 10-tal uur per dag aan het werk.

Hun grootste klant was een juridisch uitgever die een slechte betaler was. Stress alom. Heel veel werk, en... steeds wachten op de centen. Dit kon niet blijven duren.

Zo hebben ze eind de jaren 90 besloten om de zaak stop te zetten en in dienstverband te gaan werken. Ze was toen bij een ander juridische uitgeverij aan de slag kunnen gaan als productieverantwoordelijke. De job was zeer uitdagend. Af en toe stress maar ook rustiger periodes. Weekends vrij en 4 weken vakantie per jaar. Wat een luxe!

Na een tiental jaar vroeg een collega om opnieuw samen een zaak op te starten. Het was een heel zware job en na een drietal jaar is ze er onder door gegaan. OP! GEDAAN!

Wat haar burn-out haar duidelijk maakte? Zichzelf beter leren bewaken.

1. Moe is moe, en dat betekent tijd om rust in te lassen. Perfectie nastreven, is op zich geen probleem, maar perfectie bestaat nu eenmaal niet. Een fout of vergetelheid is niet het einde van de wereld. Dat kan ik nu makkelijker aanvaarden.
2. Dankzij haar burn-out is ze rustiger geworden, jaagt ze zich minder snel op en laat ze zich niet meer opjutten.
3. Ze heeft geleerd neen te zeggen. Dit is niet makkelijk, maar ze doet het nu wel als men haar vraagt iets te doen binnen een voor onhaalbaar tijdsbestek.

Na de burn-out wilde ze een andere job

Jenny heeft haar job verlaten. Ze kon niet meer terug naar dezelfde job. Het zweet brak haar letterlijk uit, haar lichaam protesteerde. Haar werkgever heeft haar toen wel een andere functie aangeboden, maar ze heeft die geweigerd. Er was te weinig personeel, te veel chaos, dus ze wist dat ze sowieso weer in dezelfde mallemolen zou verzeilen.

Ze heeft toen vrij snel een administratieve job gevonden, waar ze zich rustig kon inwerken en waar geen onmogelijke deadlines werden gesteld. Ze heeft daar een tweetal jaar gewerkt maar er was te weinig jobinhoud, te weinig uitdaging en ze begon stilletjes aan te dromen om terug zelfstandig te zijn.

Werken is niet meer haar leven

Werken is leuk en zinvol, maar alles moet met mate zijn. Ze werkt nog maximaal 8 uur per dag, zelden in de weekends en ze houdt zich aan haar vier weken vakantie per jaar.

Ze kan nu zelf haar werk regelen. Opdrachten die binnenkomen, moeten uiteraard gedaan worden en ook binnen soms korte deadlines, maar het geeft haar rust dat ze zelf haar werk kan plannen.

Voel je niet schuldig bij negatieve commentaren

Zij die het niet meegemaakt hebben, begrijpen het niet en je kan aardig wat rare reacties krijgen...

Ik heb je gezien in 't stad, ik dacht dat je ziek was? Of ik zou niet thuis kunnen zitten ganse dagen, ik moet werken... Of zo lang dat jij al thuis bent, je hebt geen zin meer om te werken zeker? En ga zo maar door. Deze opmerkingen komen hard aan. Voel je vooral niet schuldig. Je lichaam is op en heeft rust nodig.

Mensen begrijpen zeer moeilijk dat je geen energie hebt om te werken maar dat je wel nog andere dingen kunt doen zoals de stad in gaan of ontspanning nemen. Jenny voelde vaak alsof ze zich moest verdedigen of verantwoorden. Na verloop van tijd heeft ze deze mensen dan vermeden.

Het klinkt grof maar ik had echt de indruk: je kunt beter kanker krijgen dan een burn-out. Mensen kunnen zich kanker voorstellen. Ze weten dat het pijn doet, dat je haar kan uitvallen, dat je er dood aan kunt gaan, dat het lang kan duren vooraleer je terug op de been bent. Burn-out kennen de mensen niet. Mensen denken dat je gewoon moe en overwerkt bent. Maar het is veel meer dan dat.

Daarom is het vaak ook zo dat men bij kanker veel begrip krijgt: je krijgt bloemen of kaartjes. Iedereen staat rond je bed. Bij burn-out zie of hoor je niemand.

Hoe heb jij professionele hulp ervaren? Welke hulp heb je ingeschakeld?

Op aanraden van haar huisdokter is Jenny in therapie gegaan. Dit heeft haar enorm geholpen. Ze heeft een aantal specifieke testen moeten doen waaruit bleek dat haar zelfvertrouwen niet geschonden was en dat ze niet depressief was, maar wel heel moe. Haar batterijen waren op.

Uiteraard doet het iets met je als je niets meer kan doen, bv. van een strijk van een uurtje moest ze dagen bekomen. Eten maken was een opgave... Telkens riep haar lichaam haar terug! Rusten! Het was een heel lastige periode.

De therapie heeft haar geholpen om alles zijn gang te laten gaan, te kunnen loslaten, te kunnen bekomen en te weten dat er een lichtpuntje was op het einde van de tunnel en dat de burn-out ook positieve gevolgen zou hebben.

Heb je goede opvang of hulp gekregen van familie, vrienden, kennissen? Voelde jij je begrepen?

Ik voelde me niet echt begrepen, enkel van mijn huisdokter en mijn therapeut. Zelfs haar echtgenoot had het er meermaals heel moeilijk mee in het begin. Gelukkig beterde dit na verloop van tijd.

Familie en vrienden waren vriendelijk en een beetje begaan, maar het echt begrijpen deden ze niet.

Hoe uitte de burn-out zich bij jou? Welke blokkage heb je ervaren?

Oververmoeidheid, Jenny kon niet meer. Haar hart deed raar, soms dacht ze dat ze ging doodvallen aan haar bureau.

Een schoonzus had verteld: burn-out... als de elastiek springt, dan kan je niet meer. En dat was zowat wat ze ervaarde. Als ze moe was begon haar lichaam te protesteren.

Ze voelde heel veel spanning alsof iets aan het tegen trekken was in haar lichaam. Ze heeft dat nu soms nog als ik heel moe is. Dan weet ze dat ze weer over haar grens is gegaan en dat ze meteen moet rusten.