Burn-out kost jou veel geld

Burn-out kost jou veel geld. Het geld dat naar je revalidatie gaat, kan je niet uitgeven aan schoenen, kledij of restaurant voor je gezin. De burn-out getuigenis van Gretl over haar burn-out toont aan dat iedereen in het gezin mee lijdt.

Ziek zijn kost geld

Wie door zijn burn-out op de mutualiteit valt, heeft sowieso minder inkomsten. Als je vervolgens je werk verliest, dan heeft dit tijdelijke financiële gevolgen voor het gezin. Tegelijk krijgt wie in burn-out zit het advies om aan zichzelf te werken. Dit kan behandeling zijn in de vorm van therapie, een opleiding volgen of gewoon meer ontspannende activiteiten gaan doen.

Gezien de wachttijden in de reguliere hulpverlening stappen vele mensen naar zelfstandig werkende therapeuten.   Omdat deze hulpverlening niet wordt gesubsidieerd en amper wordt terugbetaald, loopt de rekening vlug op. Een uur therapie kost al vlug tussen de vijftig en vijfenzeventig euro.

Minder geld is minder zorg

Omdat je tegelijk aan zoveel dingen kunt werken, moet je keuzes maken. Welke zorg is prioritair.  “Toen mijn uitkering na een jaar daalde, zegde ik bijvoorbeeld de hulp van onze poetsvrouw op. Fysiek was ik inmiddels voldoende gesterkt om het huishouden zelf op te nemen.

Ik stopte met fitness en yoga in groep maar oefende thuis zelf verder. Ook de frequentie van mijn therapeutische sessies verminderde ik vooral om financiële redenen. Ja, ik heb wel de indruk dat mijn proces hierdoor vertraagde. Anderzijds was het soms nodig om een pauze te nemen en het therapeutische los te laten.”

Leg dat maar eens uit

“Financieel haalt die professionele hulp dus een flinke hap uit het gezinsbudget”, legt Gretel uit. “Daarnaast is het ook voor de partner en kinderen niet fijn om te erkennen aan omstaanders dat je partner of moeder in ziekte thuis is. Zeker in mijn geval als je voor derde keer uit valt en het herstelproces deze keer ook zo lang duurt. Letterlijk zei mijn man ooit: “Leg dat dan maar eens uit.”

Gretel merkte ook op dat voor haar gezin de burn-out heel verwarrend kan zijn. Hoe verklaar je dat je soms wel over de nodige energie beschikt om bijvoorbeeld het huishouden te runnen maar anderzijds nog niet aan een betaalde job toe bent.

Buitenstaanders vinden het vaak ook moeilijk te vatten dat je die oude job die je graag deed niet langer wil opnemen. “Kinderpsychologe is steeds je droom en passie geweest, je cliënten waren altijd tevreden, geloof terug in jezelf en neem de draad toch gewoon weer op,” kreeg ik vaak als advies.

Gezin heeft uitleg en duiding nodig

Terwijl jij met je burn-out zeker uitgeteld in de zetel ligt, vraagt je gezin zich af hoe ze kunnen helpen. De emotionele schommelingen (gevoel van niet meer weten wat je wil, waar je naartoe wil, …) en energieschommelingen zijn zeker voor de andere gezinsleden niet altijd gemakkelijk geweest om te verdragen.

Tijdens het herstelproces oefen je bijvoorbeeld je grenzen ontdekken en communiceren. Ook dat voelen je partner en kinderen aan. En ook dit vergt voor het gezin een hele aanpassing.

“Als ik dit nu met mijn partner bespreek, heeft hij vooral objectieve informatie, uitleg gemist. Hij had ook ingelicht moeten worden over wat burn-out is, over de complexiteit en samenhang van zowel fysieke, mentale, emotionele en cognitieve factoren en vaak dieperliggende, complexe oorzakelijke factoren.

Mijn man miste een erkenning als lotgenoot omdat de focus in de zorg zich vooral tot de patiënt beperkt of onmiddellijk in de vorm van een (gezins- of relationeel) therapeutisch aanbod wordt aangeboden.  Daarnaast was er voor mijn man de druk van de praktische realiteit om de boel recht te willen houden.  Zo was bij mijn man de druk om voor een financieel inkomen te blijven zorgen.”

Ontslag nemen of krijgen betekent geen mogelijkheid op progressieve werkhervatting

“In mijn eerste burn-out nam ik zelf ontslag. Het betekende vooral op financieel gebied een groot risico en bijgevolg ook al vlug een stressfactor, zonder dat ik me daar op het moment dat ik ontslag vroeg ten volle bewust van was.

Ik maakte mezelf wijs dat zelfstandige in hoofdberoep mijn weg was en dat deeltijds opbouwen geen optie was.

De voorbije jaren heb ik me deze drastische beslissing meermaals betreurd.  De stap van nul naar zelfstandige in hoofdberoep was vooral om financiële redenen veel te groot. Mijn energieniveau was zonder dat ik me er van bewust was absoluut nog niet hersteld.

Bij mijn huidige burn-out kreeg ik na een jaar ziekte ontslag, wegens einde twee contracten van  bepaalde duur.  Gezien mijn diensthoofd op de hoogte was dat ik niet in de functie zou terugkomen, kon zij een contract onbepaalde duur niet verdedigen. Ik vond het allemaal begrijpelijk, dus vocht het ontslag niet aan.

Door mijn loyaliteit en schuldgevoelens ten aanzien van het team dat ik naar mijn gevoel in de steek had gelaten, wilde ik geen struikelblok zijn.   Eigenlijk verdrong ik op dat moment alle mogelijke consequenties van het ontslag voor mezelf en mijn gezin, juist ten gevolge van de financiële angst uit het verleden.  Nu zie ik dat ik deze beslissing vrij passief heb ontvangen.

Ik ben me er nu ook pas van bewust geworden dat het letterlijke opgeven (eerste en tweede burn-out) of verliezen (derde keer) van mijn job telkens ook de opstap naar progressieve werkhervatting in de realiteit erg bemoeilijkt heeft.  Als advies zou ik dan ook meegeven om dergelijke ingrijpende beslissingen niet te nemen tijdens je eerste periode van ziekte.

De drang om knopen door te haken en een als té belastende ervaren werkcontext los te laten is natuurlijk juist in die begin periode erg groot, maar mentaal ben je juist in die periode niet in staat om alle consequenties van dergelijke ingrijpende keuzes helder in te zien.”

Wanneer ben je klaar om weer aan de slag te gaan?

Het gevoel van werkklaar te zijn is een proces van vallen en opstaan. De zin om terug actief te zijn op de arbeidsmarkt, stak in de voorbije twee jaar meermaals de kop op.  “Voor het eerst merk ik ook de nodige mentale ruimte op om met een open mind met de loopbaanopdrachten aan de slag te gaan.

Ik ben opnieuw in staat om keuzes te maken en  weet veel beter welke weg ik verder uit wil. Ik kreeg de toelating om in bijberoep als zelfstandige een praktijk uit te bouwen en zo de link met mijn passie te behouden.   Ik ga dit doen van thuis uit waardoor er geen financiële risico’s zijn. Door te starten in bijberoep kan ik zelf mijn werkritme bepalen.  Gaandeweg voelde ik ook de behoefte om deeltijds in vast dienstverband te werken. De financiële zekerheid biedt mij rust. Tegelijk heb ik behoefte aan verbinding met een team en aan collega’s.

Mijn hervonden innerlijke rust en zelfvertrouwen geven me nu de nodige energie en kracht om opnieuw te solliciteren.  Vacatures voelen deze keer aan als kansen in plaats van moetens.  Het bekijken van vacatures boezemt niet langer angst in.”