Getuigenis burn-out geheugenproblemen

Ben ik dement. Dat dacht Peter toen hij geheugenproblemen kreeg. Lees hier de getuigenis van Peter over burn-out en hoe er uit kwam.

“Ik zit aan mijn pc te typen en wist niet meer wat ik moest verder intikken. Wat iemand 10 minuten geleden vroeg, herinnerde ik me vaker en vaker niet meer. In het begin verdoezel je het maar de focusproblemen en herinneringsproblemen werden erger.”

Peter trok met zijn probleem naar de huisarts die eerst zei dat het gewoon wat stress was. Hij kreeg medicijnen voorgeschreven maar hij voelde zich toch niet tevreden met de diagnose. Hij was er van overtuigd dat die pillen zijn probleem niet zouden oplossen.

Angst om job te verliezen

Peter bleef ondanks zijn geheugenproblemen en concentratiestoornissen toch doorwerken want hij wilde zijn job niet verliezen. Hij wordt weldra 50, heeft nog een hypotheek af te betalen en ervaart een enorme werkdruk.

Zijn burn-out bezorgt hem slapeloze nachten. Niet alleen uit schrik dat hij bij jobverlies te weinig geld zal hebben maar ook dat hij geen deel meer van de maatschappij kan uitmaken omdat werken structuur aan je dag geeft.

Zijn werk is de laatste drie jaar steeds toegenomen

Als grafisch vormgever bij een mediabedrijf werk je constant met deadlines. Budgetten en targets moeten worden gehaald en overuren zijn net als de stress eerder de regel als de uitzondering. Wie dan de lat voor zichzelf ook hoog blijft leggen, loopt het risico om onderuit te gaan.

Op een dag ging het niet meer, hij stond wel op maar het lukte niet om op het werk te geraken. Terug bij de dokter was het duidelijk: hij was in een burn-out terecht gekomen.

Peter legde eerst de schuld bij de stress op het werk

“Je ziet niet echt dat je fout bezig bent”, gaat Peter verder. “Je werkt lange dagen en maakt aan een hoog tempo nieuwe grafische ontwerpen voor je opdrachtgevers.”

Bij Peter moest het altijd perfect zijn. Zelfs al was de klant tevreden, dan was hij dat zelf vaker niet dan wel. Op die manier haalde hij steeds minder voldoening uit zijn werk.

Vandaag legt hij de schuld van zijn burn-out niet alleen meer bij zijn werk maar ook bij zichzelf. Zo zag hij opmerkingen van collega’s vroeger eerder als kritiek op zijn persoon. Eigenlijk waren het eerder constructieve opmerkingen. Dit heeft lang geduurd voor hij dat inzag.

Hij legde ook teveel druk op zichzelf, weet hij nu. Hij mocht van zichzelf geen fouten maken. Hij weet nu beter.

Tenslotte raadt hij iedereen aan om sneller aan een collega of baas hulp te vragen. “Als je iets niet weet of onzeker bent van een taak, koppel dan sneller terug naar je baas. Je kunt beter meer tijd in overleg investeren. Zo vermijd je het risico dat je later opnieuw moeten beginnen.”

Peter durfde vroeger amper hulp te vragen. Hij was daarvoor te beschaamd. Nu bekijkt hij dit totaal anders. “De meeste mensen vinden het leuk om anderen te mogen helpen”, weet hij nu. “Je hoeft alles dus helemaal niet zelf op te lossen.”

Sneller hulp inroepen, heeft voor Peter ook een bijzonder positief neveneffect. Vroeger bleef hij zich afvragen of het allemaal wel goed genoeg was. Hij is hierdoor enorm aan zichzelf gaan twijfelen en kwam hierdoor in een negatieve neerwaartse spiraal.

Net door sneller feedback te vragen, is die negatieve gedachte doorbroken. Je hoort immers sneller dat je wel goed bezig bent waardoor je zelfvertrouwen terug groeit.

Verwacht niet dat je er op een maand van af bent

Voor wie verwacht dat hij op een maand van zijn burn-out verlost is, is er weinig hoop volgens Peter. Het duurde maanden voor je in burn-out gesukkeld bent. Het duurt wellicht dezelfde tijd om er uit te komen.

Je hoeft je niet te schamen voor je burn-out, het is een natuurlijke reactie op jarenlange roofbouw die je op je lichaam gepleegd hebt.

Ik wilde tijdens mijn burn-out zo snel mogelijk terug aan de slag. Maar eigenlijk kies je beter voor jezelf. Je doet je werkgever daar ook een plezier mee. Je werkgever heeft er immers niets aan als je te vroeg terug komt en twee maand later opnieuw uit valt.

Veel hulp

Peter krijgt aardig wat steun van zijn huisarts, psycholoog, psychiater, vrienden, collega’s en familie. “Heel fijn dat al deze mensen er voor mij willen zijn”, zegt hij, “zonder hen zou het voor mij echt veel moeilijker zijn.

Wie afglijdt naar een burn-out is echt niet gebaat met een weekje Italië. Dat is louter symptoombestrijding en lost het probleem niet op, concludeert hij.